Three Shot: Stop The Time EP -1

سلام ^^

دلم براتون تنگ شده بود

بیش تر از شما، واسه آجی درسا! (بهش نگفتم عاپ می کنم که یهو ببینه سورپرایز شه *-*)

واایی آذرخش هنو هسش؟

وقت سلام و احوال پرسی درست و حسابی ندارم والله!

امروز به شکلی غیرمنتظره تونستم با گوشی مامانم و نت همراه اول یه سر به وب بزنم *~* چون بیش تر از هر چی، دل‌تنگ «جادهٔ عشق»  بودم که خدا رو شکر هم عاپ شده ^_^

دلم تنگ شده واسه این که این جا عاپ کنم

به خدا قسم که هیچ ایده ای تو ذهنم نبود

همین طور یهویی الکی دست به قلم شدم ... دقیقنم دارم تو خودبلاگ اسکای می نویسمش! امیدوارم که خوب از آب دربیاد. عاخه واقعا هیچ فکری پشتش نیست! فقط می خواستم یه چیزی این جا عاپ کنم

ادامه بخونینش امیدوارم خوشتون بیاد

 

زمان که به آخر می رسه، فرصت برای جبران نیست.

اما گاهی خودتو به در و دیوار می کوبی که زمان بخری!

کیوهیونم دنبال زمانه. زمانی برای جبران.

بیاید با هم داستانشو دنبال کنیم. ممکنه موفق بشه؟

- چو هیون شی؟ این جا رو امضا می کنی؟

کیوهیون شک داره. معلومه که شک داره. وقتی مردمکاش تو دریای سفید چشماش می لرزن و بی قرارن، وقتی احساس بدی قلبشو چنگ می زنه و اونو می فشاره، وقتی سنگینی خَلَئی که سرشو احاطه کرده، گوشاشو به گز گز وامی‌داره و تا مرز فریادهای دیوانه وار _ی که خاموش نگهشون می داره_ می کشوندش، پس اون قطعا شک داره.

منطق میگه وقتی شک داری نباید امضا کنی. چو کیوهیون، تو دیشب اون جا بودی، همه چیو با چشمای خودت دیدی ... اما چی؟ نور سالن، افتضاح بود. نبود؟ گوشات حرفاشونو درست نمی شنیدن. می شنیدن؟ اون قدر عصبانی بودی که حتی شاید خیلی از تصاویر تو ذهنت به شکلی اغراق آمیز پر و بال گرفته باشن. درست نمیگم کیوهیون؟

داره برای جون یه آدم تصمیم می گیره. امضاش، یه ستاره رو از آسمون کم می کنه _چون وقتی خیلی کوچیک بود، مربی مهد کودکش همیشه می گفت هر آدم زنده یه ستاره تو آسمون داره. خدای من! داره یه ستاره رو خاموش می کنه. اون ستاره مسئول نوررسانی به چند تا ستارهٔ دیگه ست؟ راحت تر بگم، چند تا زندگی به این زندگی بسته ست؟ این دیگه امضا کردن دفتر پستچی، وقتی محصولیو که اینترنتی خریده، میاره، نیست. کیوهیون داره رو زندگی یه آدم _و احتمالا زندگی آدمای وابسته بهش_ قمار می کنه.

یعنی تو میگی حقش نیست؟ مگه می دونی چار سال پیش چه اتفاقی افتاد؟ غیر از اینه که اگه اون آدم زنده بمونه، یه شهرو می تونه تا مرز نابودی ناامن کنه؟ کیوهیون مسئول زندگی هزاران دختر جوونی نیست که تو خیابونا راه میرن و تنها چیزی که بهش فکر می کنن، لباس شبِ مهمونی آخر هفته شونه؟ از همون لحظه ای که تصمیم گرفت، چشماشو رو اتفاقی که جلوی چشمش در حال وقوع بود، نبنده، مسئول شد.

*فلش بک*

کیوهیونم یکی از اون قربانیا بود. یکی که زندگیش نابود شده بود.یکی که زندگیشو نابود کرده بودن. یکی که خواهرشو ازش گرفته بودن _خواهر زیبا و مهربونشو.

می گفتن اسمش لیتوکه. البته همه می دونستن که مستعاره. نوشته های وبشو که می خوندی، می تونستی رگه های عقده رو توش ببینی. ولی این به کسی ربط نداشت. برای هیشکی مهم نبود اون چه خاطراتی از خودش و دوست پسرش تعریف می کرد. این که می گفت خاطره‌انگیزترین روزای زندگیشو با اون داشته. می گفت هنوزم عاشقشه، با این که عین یه تیکه آشغال ولش کرده. یه چارشنبه کانگین پیشش اومده بود و در حالی که لیتوک فکر می کرد می خواد کادوی تولدشو بهش بده، اون می خواست تصمیمش به اطلاعش برسونه: ”می خوام به هم بزنیم. می دونی چیه؟ فکر کردم و فهمیدم رابطه‌م با یه پسر، هر چه قدر هم که عاشقونه یا پر از سک\\سای پرشور باشه، اما بازم بهم بچه ای نمیده. و می دونی؟ من عاشق بچه ام.” زندگی لیتوک تو همین کلمات فرو ریخت. لیتوک می گفت از بچه ها متنفره. از زنا متنفره. از رح\\می که خدا ازش محرومش کرده بود متنفره. از تموم هورمونای زنونه متنفره. از هر چی که زنا داشتن و اون نداشت، متنفره! ولی خب کسی اهمیت نمی داد. منم الان خیلی چیزا تو وبمون می نویسم و بهت میگم ”از پسرایی که تو تاکسی باز می شینن، متنفرم!” ولی تو واست مهمه؟ تو به چیزتم نمی گیری عزیزم! ولی همه چی از اون جایی شروع میشه که ...

آره همه چی واسه مردم از اون جایی شروع شد که نفرت لیتوک براشون اجتناب ناپذیر شد. برای کیوهیونم مهم نبود، مادامی که فقط اون مطالبو می خوند. حتی وقتی یه سری خبر دربارهٔ قتلای زنجیره ای وحشیانه شنید، چندان ککش نگزید.

همه چی وقتی شروع شد که ...

دکتر می گفت، جسد باید شناسایی بشه ولی به دلیل شرایطش، بهتره خانم و آقای چوی پیر، باهاش مواجه نشن.

کیوهیون، ناگزیر وارد سردخونه شد.

جریان باد سردی به صورتش سیلی زد و اشکای روشو سوزوند. آب دهنشو قورت می داد و هر چه بیش تر سعی می کرد نفساشو منظم کنه، کم تر موفق بود. می خواست لااقل قدماشو به سمت جنازه ای که حالا از میون بقیه بیرون کشیده شده بود، تندتر کنه تا عذابش زودتر تموم بشه ... ولی نیرویی انگار تمام توانشو پس می زد ... هر چی بیش تر به پاهاش فشار می آورد، سنگین تر می شدن. الکی که نبود. ممکن بود کسی که رو اون تخت نعش کش خوابیده، همون کسی باشه که دیروز دستای خوشگلش تو کیف کیوهیون دوکبوک دستپخت خودشو گذاشته بود. همون که تا در کلاس همراهیش کرد و ل\\بای سرخ و نرمش گونه‌شو ب\\وسید. خواهر دوقلوش که آینهٔ تمام خاطرات بچگی و نوجوونیش بود.‌

یک عمر گذشت و کیوهیون بالاخره بالا سر جنازه رسید. زیپ پوشش سیاه باز شد و ...

دنیا تمام شد. دیگه ممکن نبود پایانی برای این عذاب وجود داشته باشه.

دکتر رحم نکرد. ”کامل بازش کن که بتونه تشخیص بده.”

ولی مگه چیزی هم برای تشخیص بود؟ چیو باید تشخیص می داد وقتی قلبش تو حلقش خرد شده بود و تکه هاش به قدری گلوشو خراش می داد که فقط می خواست فریاد بزنه؟

آرا خوشگل بود. دقیقا به اندازهٔ قبل صورتش خوشگل و دوست داشتنی بود. صورت سفیدش، حالا کاملا بی رنگ شده بود _اولین چیزی که به ذهن کیوهیون ۱۸ساله رسید، حملهٔ خون آشاما بود. مژه های مشکی کشیده‌ش که به آرومی رو پلکاش فرود اومده بودن و صورتشو از همیشه معصومانه تر نشون می دادن.

ولی وقتی چشماش پایین تر اومد ... آرا قبلا برآمدگی هایی تحت عنوان پ\\ستان روی سی\\نه‌ش نداشت؟ پس چرا فقط ... کیوهیون حس کرد تمام محتویات اندک معده‌ش داره بالا می زنه چون مقابلش یه دختر بود با س\\ینه هایی که برش های عرضی و طولی خورده بود. اون قدر فجیع که ...

احتمالا بهش ساطور زده بودن. سی\\نه ااش از هزار جا تیکه پاره شده بود و  رشته رشته از تنش آویزون بود. خدایا! از این بدترم می شد؟!

اوه بله! چون وقتی چشمای کیوهیون پایین تر رفت، به شکم خواهر بی‌چاره‌ش رسید. ماهیچه های رویی شکمش کاملا برداشته شده بودن _مثل جلد کتاب که برش می داری و بازش می کنی. ضارب/قاتل، به قصد رح\\م آرا، ضربه هایی وحشیانه زده بود که به نظر کار تیغ میومد چون تیکه و تیکه و از همهٔ جهات پاره‌ش کرده بود.

چشماش دیگه نخواست پایین تر بیاد. دیگه نمی تونست. تا همین الآنشم خیلی زیادی بود. پاهاش سست شد و روی زمین افتاد ولی این لعنتی یه داستان نبود چون دیدش سیاه نمی شد و از هوش نمی رفت. هنوز به‌هوش بود. هنوز می دونست چه بلایی سر خواهرش اومده. تمام تنش می لرزید. دیگه مطمئن نبود بتونه نفس بکشه. با عبور جریان هوا از گلوش، صداهای عجیب و غریبی ایجاد می شد و کیوهیون بعد از چند ثاینه که دکتر سمتش اومد، فهمید در حال خفه شدنه. دست و پا زد و سعی کرد خودشو نجات بده. از طرفی تمنا برای فریاد و از طرفی میل به خاموشی ابدی ...

بله.‌برای کیوهیون از اون روز شروع شد. از اون روز، لیتوک و هر چی که بود برای کیوهیون معنی و اهمیت پیدا کرد.

”پیداش کن! پیداش کن و بکشش.” این صدایی بود که مدت ها توی سرش داشت.

زمان زیادی گذشت. شب هایی پر از کابوس و روزهایی پر از بی‌قراری. همه چیز به روال برمی‌گشت ولی مگه ممکن بود چیزی که تو قلبشه تغییر کنه؟

مشکل این بود که لیتوک همه جا بود و هیچ جا نبود. همه می شناختنش، خیلیا حتی دیده بودنش اما اون لعنتی دستگیر نمی شد! چار سال گذشته بود ولی نه پلیس موفق به دستگیری لیتوک شده بود و نه عطش اون لعنتی تموم شدنی بود! هر چهارشنبه، یک قربانی در سئول! آمار فجیعی بود.

تو این چند سال کیوهیونم بی کار ننشسته بود. حالا یه گروه گنگستری بزرگ پیدا کرده بود. کافی بود جای لیتوکو بفهمه، اونا گیرش میاوردن و عین سگ جلوی پاش می نداختنش. و اون موقع فقط کیوهیون بود که تصمیم می گرفت چه بلایی سر اون ح\\روم زاده بیاره _چیزی که بارها تو ذهنش ترسیم و طراحیش کرده بود و با تصورش روحش تازه می شد (!).

اون شب اون عوضیو مقابل خودش دید که داشت با یکی حرف می زد. دقیقا همون جایی که یه مدت بهش شک داشت و اون قدر هر شب چکش کرد تا بالاخره تونست لیتوکو تو سالن اون موزه پیدا کنه. اون بی شرف وانمود می کرد نگهبان موزه ست ولی همون جا بود که کثافت کاریاشو به پایان می رسوند.

کیوهیون چشماشو ریز کرد تا از توی راهرو بتونه وسط سالنو بهتر دید بزنه.

یه مرد با چهرهٔ پوشونده شده گفت: ”فردا چارشنبه ست. بیاریمش؟”

کیوهیون فیگوریو می دید که پشت به خودش ایستاده.

- آره.

”پیداش کن! پیداش کن و بکشش.” الآن نه. باید تاریخی می کشتش.

*فلش فوروارد*

”این قراردادو امضا کن چوی شی. جاشو به ما میگی و ما گیرش میاریم و برات میاریمش. اون موقع حتی اگه خودت جرأتشو نداشتی، خودم کارشو یه سره می کنم.” پارک جونگسو، گنگستر معروف آسیای شرقی هم انگار کینهٔ بزرگی از لیتوک داشت.

خستم خسته! می دونین؟ نمی تونم بیش تر بنویسم فعلا وژدانا!

ان شاء الله فردا یه شات دیگه می نویسم

یه شات منفیِ یک، یه صفر و یه یک‌ داریم

البته فقط در صورتی که این شات ده تا کامنت داشته باشه ^_^

وگر نه که به من چه -_- مگه مریضم؟!

مرسی

جینگول سارانگجا

سارشفزین!