جاده عشق قسمت دوم

سلام دوستان

من با قسمت دوم تشریف آوردم

پررویی از خودتــونه

خب..

از اونجایی که دوستان گفتن که قبل از اینکــه بری ادامه مطلب خیلی فک میزنی،دیگه این بار سعی میکنم که فک نزنم

من فقط دو تا عذر خواهی میخوام بکنم

اولی بابت اینکه خیلی دیر آوردمش این قسمتو

دومی به خاطر اینکه کار بالماسکه رو هنوز تموم نکردم

ولی انصافا شما بگین،

اگه شما هم روزی سه تا کلاس میرفتین(به اجبار والدین گرامی)اصن وقت کاری رو داشتین؟!

باز من خیلی حرفیدم معذرت
برین ادومه دیگه

وگرنه اگه واستین من تا روز بعد فقط حرف میزنم

خودم که دوسش داشتم این قسمتو حالا شمام بخونید نظرتونو بگین

******

سلام بچه ها

حالم بده

خیلی بده

فک کنم خیلیاتون دویل ماری رو میشناسین..هه..مخصوصا گیمرا

و فکر کنم میدونید که اون دیگه بین ما نیست..ما عضوی از خانواده مون رو از دست دادیم

و این خیلی ناراحتم میکنه.

حتی با وجود این که دویل ماری رو کامل نمیشناختم!

و..نمیدونم چی بگم.

ولی لطفا برای شادی روحش یه صلوات بفرستین.

کاور این قسمت هم کار دوست عزیزمه..سپینود..دوستی که به تازگی مثل ما دوست صمیمی ش،دویل ماری،رو از دست داده..که به زودی میارمش..

واقعا بهش تسلیت میگم

 

 :قسمت دوم:

    فقط یک یا دو دقیقه دیگر تا خوردن زنگ مدرسه باقی مانده بود.

    پسری هراسان پا به حیاط مدرسه گذاشت.امروز اولین روز حضور او در این مدرسه بود و اصلا دلش نمی خواست که دیر برسد.

   "هی لیتوک!"

   پسر،سر خود را چرخاند و چهره خندان دوست صمیمی اش را مشاهده کرد.دوستی که پسر یکی از همکاران پدرش بود و هر دو به تازگی ساکن سئول شده بودند.

   کمی صبر کرد تا دوستش به او برسد و سپس گفت:

   "سلام هائه!حالت چطوره؟!"

   دونگهه لبخند شیرین همیشگی اش را تحویل داد.

   "ممنون رفیق!خوبم!"

   دونگهه با خود فکر کرد چه خوب بود که در اولین روز حضور در مدرسه جدیدش،صمیمی ترین دوستش همراهش بود.دوستی که پدرش،دونگهه را به او سپرده بود.

   اگرچه پیدا کردن دوستان جدید برای دونگهه،که پسر دوست داشتنی و مهربانی بود،چندان سخت نبود،اما به هرحال، خوشحال بود که جونگ سو کنارش بود.

   والبته،لیتوک هم همین احساس را داشت.پسر خجالتی و کمرویی مثل او معمولا نمیتوانست به راحتی برای خود دوستی پیدا کند و چه خوب بود که فعلا،با وجود دونگهه،نیازی به پیدا کردن دوست نداشت.

    و حال،هر دو در کنار هم به سمت ساختمان مدرسه حرکت میکردند و هنگام حرکت،از کنار پسری خوش قیافه و بلندقد عبور کردند.

   آن پسر،محو تماشای لی دونگهه،دانش آموزی که ظاهرا تازه وارد بود چون او را نمی شناخت،شده بود.احساس عجیبی داشت.آه..آن پسر واقعا بانمک بود!

   جسیکا،یکی از دخترانی که محکم بازوی او را چسبیده بود،با ناز گفت:

   "اوپــــا!به کی داری نگاه میکنی؟!نگاه تو باید فقط به من باشه!"

   یوری،دختری که از بازوی دیگر ایونهیوک آویزان بود،با غیض گفت:

   "نخیرم!من!"

    و ایونهیوک،در حالی که به آن پسر تازه وارد خیره شده بود،گذاشت آن دو به جدال بچه گانه خود ادامه دهند.

    او آب دهان خود را قورت داد و با صدایی لرزان گفت:

    "اون پسر واقعا خوش قیافه س!"

   جسیکا اخم کرد.

   "منظورت چیه اوپــا؟!تو که از اون پسره خوشت نیومده،نه؟!"

   یوری حرف او را ادامه داد:

   "تو که قطعا گ/ی نیستی،هستی؟!"

   تن ایونهیوک با شنیدن کلمه ای که از آن وحشت داشت لرزید.

   "گ/ی.."

   آیا او واقعا عاشق آن پسر شده بود؟!

******

    دانش آموزان همگی روی نیمکت های خود نشسته بودند و منتظر ورود دبیر بودند.

   با ورود دبیر به کلاس،همه از جای خود بلند شدند.و به دنبال دبیر،دو دانش آموز وارد کلاس شدند.

   "بچه ها!میخوام دو دوستی رو که امسال به جمع ما پیوستن و قراره توی این کلاس درس بخونن رو بهتون معرفی کنم.."

    اولین دانش آموز،همانطور که سرش پایین بود،با صدای آرامی گفت:

    "سلام..من پارک جونگ سو هستم."

    و وقتی سرش را با خجالت بلند کرد تا نگاهی به همکلاسی های جدیدش بیندازد،جذاب ترین و دلنشین ترین چهره ای را که تا به امروز دیده بود،در مقابل چشمان خود یافت..اما..صبر کن! او یک پسر بود!بدون شک او نمیتوانست از یک پسر خوشش بیاید؛نه؟!

    در حالی که جونگ سو با احساسات جدید و ناآشنای خود دست و پنجه نرم میکرد،دومین دانش آموز سر خود را بالا گرفت و لبخند زیبایی زد.

   "سلام.اسم من لی دونگهه س و امیدوارم که بتونم دوست خوبی براتون باشم."

    قلب ایونهیوک باری دیگر دیوانه وار شروع به تپیدن کرد.این پسر..او همانی بود که او را در حیاط دیده بود..پس اسم او لی دونگهه بود! آیا واقعا قرار بود این پسر در کلاس آنان درس بخواند؟! امکان نداشت! این بی شک رویایی بیش نبود! ولی.. حتی اگر هم بود،برای ایونهیوک اهمیتی نداشت.او تنها میخواست که هیچگاه از این رویای شیرین بیرون نیاید..

   نه نه..این اتفاق نباید برای او می افتاد.او نباید عاشق آن پسر میشد..دیگر تاب تجربه دوباره آن حوادث تلخ را نداشت..

   اتفاقات تلخ همگی در پیش چشمان ایونهیوک ورق خوردند و بعد قلب او را با اندوهی بزرگ رها کردند.

   "هی ایونهیوک!دهنتو ببند! آب دهنت راه افتاده پسر!"

    ایونهیوک با شنیدن صدای آرام سونگمین که در نیمکت پشتی و کنار کیوهیون نشسته بود،به خیالات خود پایان داد و دهانش را،که باز مانده بود،به آرامی بست.

    سونگمین با تمسخـر زمزمه کرد:

    "نکنه عاشق این پسره،لی دونگهه،شدی؟!"

   ظاهرا سونگمین از اینکه چنین کلماتی را بر زبان بیاورد،اِبایی نداشت.(اینو معنیش میکنم شاید کسی معنیشو ندونه حالا.. ابا به معنی ترس و واهمه داشتن و نیز شرم و حیا میباشد-لیتوک پدیا دانشنامه آزاد)

   گرچه کیوهیون در کنار او،با شنیدن این جمله تکانی خورد.

   عشق؟!خب..این کلمه ای بود که بیش از هرچیز کیوهیون را به لرزه وامیداشت.چطور سونگمین به آن راحتی از این کلمه استفاده میکرد؟! آیا نمیدانست که این کلمه چقدر خطرناک بود؟!

    نجوای ایونهیوک،بالاخره کیوهیون را از فکر بیرون آورد.

   "نه!من..من فقط داشتم-"

    ایونهیوک حرف ناتمام خود را رها کرد و سیخ نشست؛چرا که دبیر از دو دانش آموز جدید خواست که بنشینند و دونگهه هم نیمکت جلویی ایونهیوک را که خالی بود برای نشستن برگزید.

   این پسر قرار بود جلوی او بنشیند؟!خب..کمی ترسناک به نظر میرسید،حداقل برای ایونهیوک..

   سونگمین دست خود را بر شانه ایونهیوک زد و زمزمه کرد:

   "موفق باشی رفیق!"

   آری..ایونهیوک پا به جاده ای گذاشته بود که انتهای آن ناپیدا بود..

*******

   ساعت تفریح بود و دانش آموزان هریک در حیاط مشغول کاری بودند.عده ای مشغول مطالعه کردن،عده ای مشغول خوردن و جمعی هم مشغول بازی و تفریح بودند.و کیوهیون و سونگمین هم ماندد تعدادی از داشن آموزان،گرم قدم زدن و صحبت کردن بودند؛و طبق معمول،سونگمین حرف میزد و کیوهیون را میخنداند.

   سونگمین با لبخند شیطنت آمیزی گفت:

    "اولین روزی که همدیگه رو دیدیم یادته؟!"

    کیوهیون تنها با لبخندی سرش را تکان داد.

   سونگمین ادامه داد:

   "هر وقت یادش میوفتم خنده م میگیره."

   لبخند کیوهیون عمیق تر شد.خاطره آشنایی آن دو،حداقل برای خودشان،جالب بود.

   "البته که تو یه پسر بی اعصاب خشک و جدی بودی و هستی ولی..من از همون روز اول ازت خوشم اومد."

   کیوهیون لرزش خفیفی را در پاهای خود احساس کرد اما به هر حال با سونگمین هم قدم شد.

   چرا سونگمین امروز اینقدر از کلمات'عشق' و 'علاقه' استفاده میکرد؟!آیا واقعا از تپش جنون آمیز قلب لعنتـی کیوهیون آگاهی نداشت؟!

   کیوهیون سرش را تکان داد و توجه خود را به سونگمین که بار دیگر شروع به حرف زدن کرده بود،جلب کرد.

   "اون روز تو  با جدیت تمام به سمت من اون اومدی،که البته من یه لحظه فکر کردم که میخوای منو بزنی!"

   کیوهیون خندید و سونگمین همچنان ادامه داد:

   "جدی میگم..تو یه جوری خودتو معرفی کردی که من یه لحظه واقعا احساس کردم که تو پادگان نظامی هستم! و وقتی بهم با اون جدیت دست دادی،از خودم پرسیدم:این پسره رئیس جمهوره؟!"

   کیوهیون چهره متاسفی به خود گرفت و با افسوس گفت:

   "خواهش میکنم حماقت اون روزم رو که اومدم بهت پیشنهاد دوستی دادم یادم ننداز! هنوزم وقتی یادش میوفتم به خودم لعنت میفرستم!"

   سونگمین خندید و کیوهیون از خود پرسید که چگونه خنده یک نفر میتواند همیشه جذاب و دوست داشتنی باشد؟!

   چرا کیوهیون هیچوقت نمی توانست با سونگمین خشک و جدی برخورد کند؟!

   خب،این سوالی بود که خودش هم جوابش را نمی دانست..شاید..به خاطر روحیه شاداب و باطراوت سونگمین بود.

این..خوشبیانه ترین پاسخ بود.

   سونگمین در میان خنده هایش گفت:

   "که اینطور.."

   و بعد کیوهیون را هل داد.

   ضربه آرامی بود؛اما باعث شـد که کیوهیون به آغوش کسی پرت شود؛و آن شخص،دانش آموز جدید،پارک جونگ سو بود.

   کیوهیون خلق و خوی جدی خود را بازیافت؛از او جدا شد و گفت:

   "من واقعا ازتون عذر میخوام."

   بعدا باید به حساب آن خرگوش کوچولو میرسید.

   گونه های پارک جونگ سو گل انداخته بود.او به چشمان کیوهیون نگاهی انداخت و سپس،نگاهش را به کفش های خود دوخت و با صدای آرامی گفت:

   "خ..خواهش میکنم."

   کیوهیون جو احمقانه ای را که بین آنان حاکم بود احساس میکرد و متوجه شد که سونگمین هم علی رغم همیشه، تلاشی برای از بین بردن آن نمیکند.

   پس خودش دست به کار شد.

   "شما..دانش آموز جدید،پارک جونگ سو هستین؟!"

   جونگ سو با خجالت پاسخ داد:

   "بله..اما،ترجیح میدم که لیتوک خطالب بشم."

   کیوهیون با جدیت گفت:

   "بسیار خب،لیتوک..از آشنایی باهاتون خوش بختم."

   و دستش را به سمت لیتوک دراز کرد.

   لیتوک برای چند لحظه با نگرانی به دست کیوهیون خیره شد و بعد،به آرامی دست خود را دراز کرد و دست او را فشرد.

   اینبار،سونگمین جلو آمد و با خوشحالی گفت:

   "به مدرسه جدیدت خوش اومدی،رفیق!(رفیق تیکه کلام سونگمین میباشد خخخخخخ)من لی سونگمینم!"

   لیتوک سرش را به آرامی تکان داد.

   "خوشبختم"

   و وقتی که سونگمین با گفتن جمله'بعدا میبینمت'به همراه کیوهیون او را ترک کرد،او دستش را که لحظاتی پیش دست کیوهیون را فشرده بود به قلبش نزدیک کرد و نفسی عمیق کشید.

   این پسر،چو کیوهیون..

   این همان شخصی بود که لیتوک او را در کلاس دیده بود..

   همانی که هم اکنون قلب لیتوک را به این تپش تند و جنون آمیز خود رسانده بود..

   و..

   چه بلایی بر سر لیتوک آمده بود؟!

****

کیوتوک..

کیومین..

من..

قداست فیک نویسی..

نظر یادتون نره