تو پدرش هستی!قسمت سوم

سلاممممممم

من اومدم

پارت جدیدو آوردم دیه

حرفم اصا نمیاد

مدرسه ها خلم کردهههه

برید ادومه دوستان

شکلکلم هم تو حلق خودم..چن وختیه به ترول علاقه مند شدم..یکم ترسناکن به نظرم

ککککک

برید دیه

    

  

:قسمت سوم:

خب،قطعا نمیشه گفت به خاطر لاغری تصمیم به این تحول بزرگ گرفته-چون اون به اندازه کافی خوش هیکل بود!-..احتمالا به خاطر چیزی مثل آمادگی.

به هر صورت،هرقدم که از اون دختر دور میشد،به گله موجوداتی عجیب نزدیک تر میشد!

و این چیزی بود که براش نیاز به آمادگی کامل داشت.چون نانچیکوهای سونگیمن همراهش نبود!

بعد از توقفی حدودا دو-سه دقیقه ای توی هر پاگرد و خود انگیزی دوباره،بالاخره به در خروجی ساختمان رسید و نگاهی به ساختمون انداخت.

"میکشمت!قسم میخورم!"

آخرین نگاه چپ رو به همراه این جمله تحویل ساختمون روبه روش داد و بعد آروم در رو کمی باز کرد و نگاهی به بیرون انداخت.

و درحالی که به تمام مقدساتی که میشناخت پناه میبرد،از در خارج شد.

"کیوهیوووووووون اوپاااااااااااااا!"

خطرناک بود..خیلی خطرناک..

گله دختری که هرثانیه بهش نزدیک ترمیشدن..

چیزی مثل جنون که کاملا توی چهره ی تک تکشون مشهود بود..

"خدایا غلط کردم.."

"قول میدم توبه کنم.."

"قول میدم از این به بعد با سونگمین عادلانه استار کرفت بازی کنم.."

"دیگه با ووکی هیونگ ل/اس نمیزنم.."

 "دیگه نصفه شبا پو*رن نگا نمیکنم..فقط روزا نگا میکنم!قسم میخورم!"

"هر هفته هم میرم کلیسا.."

"خواهش میکنم!"

در حالی که پیوسته آب دهانشو قورت میداد،این جملات رو با خودش تکرار میکرد.

در اون لحظه تنها یه معجزه نجاتش میداد.

یه رعد و برق..

یه گردباد..

"هی..دختراااااا!"

شاید هم یک عدد یسونگ..

و در عرض تنها چند صدم ثانیه،جمعیت با سرعتی برابر با سرعت نور به سمت صدا هجوم برد.

و کیوهیون نفسی از سر آسودگی کشید و به معجزه امروزش خیره شد.

********

به ساعتش نگاه کرد و برای سی امین بار آه کشید.

تعدادی طرفدار سریش و یک هیونگ وراج برای از دست رفتن نیم ساعت از روزش مطلقا کافی بود!

حالا دیگه مطمئن شده بود که چرا هیچوقت به معجزه اعتقاد پیدا نکرده بود!

تنها خوش شانسی امروزش این بود که هیچکس از رفتن اون دختر باخبر نشد..البته اون همیشه ایمان داشت که یسونگ هیونگ از اون چه که به نظر میاد به درد بخورتره..خوب،حداقل برای سرگرمی!

برای سی و یکمین بار آهی کشید و باز به ساعتش نگاه کرد و سرش رو به دیوار پشتش تکیه داد.

در اون لحظه تنها کار ممکن همین بود..هر دقیقه به ساعت زل زدن و آه کشیدن..چون درهرصورت حمل اسلحه جرم بزرگی بود!

ثانیه ای بعد،باز هم افکارش به سمت اون دختر پر کشید.

و بعد،به سمت کسی که از ته قلب آرزو داشت بتونه کله ش رو بکنه،ولی نانچیکوهاش این اجازه رو نمیداد!

باز هم افکارش ناخودآگاه به اون دختر رسید.

آروم پلکاشو رو هم گذاشت و نفسی عمیق کشید.

امیدوار بود که اون دختر دردسری درست نکنه..حتی حاضر بود به خاطرش به معجزه هم ایمان بیاره!

بعد از چند دقیقه چشماش رو باز کرد.

خبری از اون جمعیت نبود.

و شاید این،دومین معجزه ی امروزش بود!

یسونگ با غرور و افتخار به سمت دونسنگش اومد.

و دونسنگ پوکرفیس شد.

"من واقعا خوب مردم داری میکنم.."

با هیجان به کیوهیون خیره شد.

"هی..چرا من رئیس جمهور نشدم؟"

کیوهیون چشم هاش رو داخل کاسه سرش چرخوند.

"چون در اون صورت ما مطمئنا به دسته دو سقوط میکردیم!"

یسونگ با خشم بهش خیره شد.

"احمق!"

کیوهیون پوزخندی زد.

"ممنون!"

و درحالی که نگاه خیره هیونگش رو روی خودش احساس میکرد،با آرامش به دیوارش تکیه داد و به تردد ماشینا چشم دوخت.

"ووکی هیونگ کجاست؟"

چهره یسونگ کاملا آشفته شد.

"یعنی هنوز تو ماشینه؟"

کیوهیون پوکرفیس شد و به خودش یادآوری کرد که دفعه بعد حتما یه عینک آفتابی همراهش داشته باشه.

درخشش نبوغ هیونگش چشماشو اذیت میکرد!

درحالی که پوزخند میزد،خلاف جهت یسونگ شروع به حرکت کرد.

باید یه کاری میکرد.

"کدوم گوری داری میری؟"

کیوهیون پوفی کرد..حتی ساعت نه صبح هم از حقوق اولیه انسانیش برخوردار نبود!

"کار دارم."

یسونگ به سمت کیوهیون قدم برداشت.

و این چیزی بود که کیوهیون بعدها دوست داشت ازش به عنوان ‘خشم اژدها’ یاد کنه!

"ما نیم ساعته معطل توی بیشعوریم!"

کیوهیون دستی تکان داد.

"بعدا میبینمت هیونگ!"

و درحالی که از خوش میپرسید که آیا هیونگش واقعا نیم ساعت معطلش بوده،سریعتر از محل وقوع احتمالی جرم دور شد.

*************

با حرص توی گوشی توی دستش داد زد:

"کجایییییییی؟"

صدایی که از اون طرف خط شنیده میشد کاملا خونسرد بود.

"هی..آرومتر!"

این بار سعی کرد آرومتر صحبت کنه.

"پرسیدم کجایی."

"چیکارم داری؟"

کلافه پوفی کرد.

"میخوام ببینمت."

صدای سونگمین وحشت زده به نظر میرسید.

"ولی من نمیخوام!"

"ساعت یک توی همون رستوران همیشگی..اگر یک دقیقه دیر کنی مردی!"

و قطع مکالمه.

دستی توی موهاش کشید و اونها رو بهم ریخت.

و بعد،از روی نیمکتی که نشسته بود بلند شد و بی هدف شروع به قدم زدن کرد.

باید میفهمید دیشب دقیقا چه اتفاقی افتاده.

نگاهی به ساعتش کرد و آهی کشید.

باید برای فهمیدنش دوساعت صبر میکرد.

*******

کم بود میدونم!

کاملا میدونم

نزنیدم همینم با بدبختی آپ کردم

به قرآن یه هفته هر شب یه ربع روش کار میکردم تا این شد!

الان حرصتون دراومده؟

خو به من چه

بچه ها یه نظرخواهی داشتم!

به نظرتون این فیکو ادامه بدم؟

خودم واقعا دوست دارم ادامه بدم

ولی..

اگر کسی دوست نداره آپش کنم..موقتا آپ نمیکنم

حتما نظرتون رو بگین

دوشنبه هفته بعد منتظر قسمت جدید جاده عشق باشین

فعلا!