جاده عشق قسمت پنجم

سلاممممممم

با قسمت جدید اومدم!

از اینکه دیر اومدم متاسفم

راستش وب ما در دست تغیره

روزای آپ رو داریم مشخص میکنیم و احتمالا خلاصه ای از فیک های وبلاگ رو براتون قرار میدیم

احتمالا یک سری تغییرات دیگه هم به وجود میاد

که همه شون مستلزم زمانه(چه باکلاس شدم خودم خبر ندارم:دی)

صبـــــــور باشید

لطفا اگر میاید وبمون نظر بذاریــــــــد

صوبت دیگه ای ندارم

این قسمت مجددا اینهه ایانه ست

جونم شیک دراومد تا این پارت رو نوشتم

قسمت بعد رو هم پنجشنبه هفته بعد منتظرش باشید..تا اون موقع خواهم نوشت..ینی در اصل این پارت و پارت بعدی قرار بود با هم  پنج رو تشکیل بدن اما.. کمبود وقت!..قسمت بعد البته زوج خاصی رو در نظر ندارم..توکهه و از این صوبتا

پیش به سوی ادامهههههههه

تیکی نوشت:

ماه محرم و صفر رو به همه تسلیت میگم..

و...

تولد دونگهه رو تبریک!

خو الان من دست بزنم یا سینه بزنم؟!

با جینگول میحرفم شاید تونستیم یه تفلدی براش بگیریم

ادومه

:قسمت پنجم:

   صدای زنگ بالاخره او را از فکر خارج کرد.

   بالاخره اولین روز مدرسه به پایان رسیده بود.

   پسر،بی صدا وسایلش را در کیفش ریخت و با سرعت از کلاس بیرون رفت.تحمل ماندن در کلاس برایش غیر ممکن شده بود.

   "اوپااااااا.."

   ایونهیوک کلافه پوفی کرد و بدون آنکه به سمت صدا برگردد،سر جای خود ایستاد.

   جسیکا،بی توجه به کلافگی ایونهیوک،دستش را دور بازوی او حلقه کرد و خودش را به او نزدیک تر کرد.

   "اوپا کجا داری میری؟"

   ایونهیوک با خونسردی از دختر جدا شد،یقه اش را مرتب کرد و پوزخندی زد.

   "خونه!"

   جسیکا ل/ب هایش را آویزان کرد.و تنها کاری که ایونهیوک در آن لحظه توانست انجام دهد،این بود که او را به حال خود رها کند و به راهش ادامه دهد.

   شاید،آن دختری که حال بی حرکت در سالن پرازدحام مدرسه ایستاده بود و دور شدن 'اوپایش' را تماشا میکرد،منتظر قراری عاشقانه در پارک شهر یا چیزی مثل این بود..اما، او چه میدانست که در قلب بیقرار ایونهیوک چه میگذرد؟

   هیچ کس نمیدانست..هیوکجه محکوم بود..تا همیشه..

   بعضی را که آن هم محکوم به نشکستن بود فرو داد و از ساختمان مدرسه خارج شد.

   چه آسان همه چیز و همه کس در زندگی هیوکجه محکوم میشدند..و چه آسان هر روز از دیروز تنهاتر میشد..و چقدر این 'آسان'ها برای او سخت بود..

  غرق در افکاری بی پایان،ایونهیوک خود را بیرون از حیاط مدرسه پیدا کرد.

   آری،او از آنجا آزاد میشد،اما این به معنی بازگشت به جهنم همیشگی اش بود.

   ایونهیوک سر خود را بالا گرفت.و چشمانش به سرعت او را پیدا کردند.

   آن پسر..لی دونگهه..

   خوب،شاید اگر امروز کمی دیرتر به جهنمش بازمیگشت مشکل خاصی پیش نمی آمد،نه؟

   با این افکار،به سمت اتومبیلی که انتظار او را میکشید قدم برداشت.تقه ای به شیشه زد و راننده با سرعت شیشه را پایین داد.

   "خوب گوش کن ببین چی میگم؛چون فقط یه بار میگم..من جایی کار دارم..تو تنها برو."

   راننده شروع به لرزیدن کرد. و این چیزی بود که هیوکجه میتوانست به راحتی آن را احساس کند.

   "اما..اما پدرتون-"

   هیوکجه دستش را به نشان سکوت بالا آورد و با آرامش عجیبی به او خیره شد.

   "چی بهت گفتم؟!"

   راننده آرام زمزمه کرد:

   "بله قربان.."

   و ایونهیوک با رضایت به دور شدنش نگاه کرد.

   گرچه وقتی سرش را برگرداند و با خای خالی آن تازه وارد روبه رو شد،قسم خورد که او را در اولین فرصت اخراج کند.

   آن پسر داشت از او فاصله میگرفت..اما این فاصله به درازا نکشید؛چرا که پاهای هیوکجه بی اراده حرکت میکردند و او را به سمت آن پسر میکشاندند.

   پسری که حتی چشمانش هم به جدا شدن از چهره زیبا و دلنشینش رضایت نمیدادند و میخواستند او را سیر نگاه کنند..هیوکجه هم میخواست..میخواست چهره آن پسر را در ذهنش حکاکی کند.

   پسری که بی اطلاع از اینکه کسی به دنبال او حرکت میکند،غرق در خواندن کتاب خود بود.

   پسری که 'لی دونگهه' بود..

   پسری که..موتور سواری هر لحظه به او نزدیک تر میشد!

   و درست چند ثانیه قبل از برخورد موتور با او،که هنوز هم غرق در کتاب خود بود،ایونهیوک به خود آمد و بی هوا او را در آغ/وش گرفت و به کناری کشید.

   و بعد،دونگهه به تنها صدایی که میشنید گوش سپرد.صدای نفس های کشدار و لرزان که با صدای ضربانی تند و محکم در هم آمیخته بود.

   و او آن آغوش آشنا را با همه وجود احساس کرد.

   و دمی دیگر،صدایی خونسرد و بی تفاوت در گوشش زمزمه کرد:

   "هی،آقا کوچولو!پدر و مادرت بهت یاد ندادن که نباید توی خیابون کتاب بخونی؟"

   همراه با آن آرامش عجیبی که حس در آغوش آن پسر بودن به او هدید کرده بود،لبخندی زد و زمزمه کرد:

   "چرا.مطمئنم که قبلا چنین چیزی رو بهم گفته بودن."

   ایونهیوک،آرام او را از خود جدا کرد،سرش را پایین آورد و به چشم هایش خیره شد.

“   پس پسر حرف گوش کنی نیستی!”

   و دونگهه هم با لبخند کمرنگی به ناجی خود چشم دوخت.

   او احساس میکرد..کم شدن فاصله سر او با سر خودش را احساس میکرد.

   قلب دونگهه دیوانه وار در سینه میکوبید.

   گرچه که لحظه ای دیگر،ایونهیوک ناگاه از او فاصله گرفت و دونگهه را با سیلی از احساسات گنگ و نا مفهوم رها کرد.

   اما دونگهه مجبور بود آن ها را موقتا به حال خودشان رها کند و با ایونهیوک،که آرام شروع به راه رفتن کرده بود،هم قدم شود..باید خود را به او نزدیک تر میکرد؛حتی با وجود اینکه خودش هم دلیلش را نمیدانست.

   آن دو در کنار هم راه میرفتند؛در حالی که هیوکجه به آسمان خیره شده بود و دونگهه هم به او.. احمقانه بود!

   دقایقی به همین شکل سپری شد تا اینکه هیوکجه بالاخره سکوت را شکست.

   و دونگهه با لبخند به صدای او گوش داد.

"   احمق..کی مجبورت کرده که وسط خیابون کتاب بخونی؟!میدونی اگه من اینجا نبودم چی میشد؟"

   با وجود اینکه ایونهیوک تنها پیش خودش غرغر میکرد اما دونگهه فرصت را مناسب دید تا کمی با او صحبت کند.

"   ببینم،اسمت ایونهیوکه؛ نه؟!"

   هیوکجه زیر چشمی نگاهی به پسری که کنارش قدم برمیداشت،انداخت و بعد با همان لحن قبلی پرسید:

"   چرا باید دونستن اسمم برات مهم باشه؟!"

   دونگهه شانه ای بالا انداخت و به نیم رخ ایونهیوک خیره شد.

"   شاید چون نجاتم دادی!"

   هیوکجه اما،نگاهش را به آسمان دوخت و سری تکان داد.

"   خیلی خوب قانع شدم!"

"   خب پس اسمت چیه؟"

   ایونهیوک نگاهش را از آسمان بالای سرش نگرفت.

"   لی هیوکجه."

   چشمان دونگهه گرد شد.

"   واقعا؟اما من فکر میکردم که-"

   هیوکجه حرفش را قطع کرد و درست به چشمانش خیره شد.

"   ترجیح میدم بهم بگن ایونهیوک."

   دونگهه به سرعت چندبار سرش را بالا و پایین کرد..عجیب بود که زیر نگاه خیره او کمی هول شده بود؟

"   اوه،که اینطور!خوب،منم لی دونگهه ام."

   هیوکجه،در حالی که هنوز هم به چشمان هم قدمش خیره شده بود،پوزخندی زد.

"   آره..همون پسره تازه وارد که امروز یکی از دنده هامو شکوند!"

   دونگهه آرام خندید و با چهره حق به جانبی گفت:

"   هی،بیخیال! اونقدرام محکم نبود."

   هیوکجه سرش را با تاسف تکان داد؛گرچه که لبخندی روی ل/ب هایش نقش بسته بود.

   دقایقی دیگر با سکوت گذشتند. و این بار،این دونگهه بود که سکوت بینشان را شکست.

   "تو اینجاها زندگی میکنی؟..منظورم اینه که..تو که نمیتونی از آسمون برای نجات من اومده باشی!حتما داشتی میرفتی خونه تون؛اینطور نیست؟"

    ایونهیوک تنها شانه ای بالا انداخت و نگاهش را به سنگفرش پیاده رو داد.

   و در همان لحظه،دونگهه ایستاد و همقدم خود را وادار کرد تا به او نگاه کند.

   خانه ای را با دست نشان داد.

   "خوب،این خونه ماست..میخوای بیای تو؟"

   ایونهیوک فقط گفت:

   "باید برم.."

   البته بیشتر از این هم نمیتوانست چیزی بگوید؛چون یقین داشت که با کلام بعدی،بغضش خواهد شکست..

   ثانیه ای بعد،تعجب و هیجان،جای آن بغض را گرفت؛آدرنالین خونش به طرز فاجعه باری بالا رفت و مضطربش میکرد..دونگهه او را در آ/غوش گرفته بود..

   گرچه که این هم//آغو/شی خیلی هم به درازا نکشید.و دونگهه خود را از او جدا کرد.

   ایونهیوک آهی از آسودگی کشید.

   دونگهه زمزمه کرد:

   "از اینکه نجاتم دادی ممنونم!"

   و در خانه را باز کرد و ایونهیوک را پشت در خانه رها کرد.

   "مامـــــــان..من برگشتم!"

   صدای خانم لی از آن طرف خانه بلند شد.

   "تو آشپزخونه ام!"

   دونگهه لی لی کنان به آشپرخانه رفت و کیفش را روی میز نهار خوری پرت کرد.

   مادرش نگاهی طلبکارانه به او انداخت.

   "هی آقا!جای کیف اینجا نیست..صبر کن ببینم..جونگسو کجاست؟"

   دونگهه سیبی از داخل ظرف روی میز برداشت و گاز بزرگی به آن زد.

   " 'تو برو..من میخوام برم یکمی قدم بزنم..' ..این چیزی بود که اون گفت."

   شانه ای بالا انداخت و ادامه داد:

   "قرار شد فردا صبح برم دنبالش."

   خانم لی دست از آشپزی کشید و به سمت پسرش رفت.

   "مگه قرار نبود امروز اونو بیاریش-"

   مادر، حرف خود را برید و با سوءظن به فرزندش چشم دوخت.

   "ببینم..تو راه برگشت که جونگسو باهات نبود،کتاب که نخوندی؟!"

   دونگهه آب دهانش را با صدا قورت داد.

   "خب..راستش.."

   خانم لی دستش را روی یخچال گذاشت و سرش را بر آن تکیه داد و در همان حال با لحن تاسف باری زمزمه کرد:

   "واقعا که کنترل تو کار مشکلیه!..به در،دیوار،چیزی که نخوردی؟!"

   ابروهای دونگهه بالا رفت و با تعجب به مادرش خیره شد.

   "مامان بهت تبریک میگم..استعداد بازیگریت خارج العاده است!واقعا بازیگر محشری میشی!"

   خانم لی به سمت پسرش حمله ور شدو او را به دیوار چسباند.

   "مسیر بازجویی رو منحرف نکن!"

   دونگهه کمی در حصار کوچکش جابه جا شد.

   "خب..چیزه..میدونی؟!"

*********

هار هار!

دلم خواست اینجا داستان رو قطع کنم..

آقا یه نکته ای رو بگم

داستان من کلا یه داستان ملیحه!ینی توی قسمت های آینده خواهید دید که حتی تو هیجان انگیز ترین لحظات داستان باز هم همه چی آرومه..شاید این داستان دقیقا برعکس فیک های جینگول باشه..

البته ایده های هیجان انگیز هم در دست تالیف دارم ولی خوب..

نکته دیگه!

من و جینگول تصمیم گرفتیم که فیک ها رو رمزی کنیم تا سایلنت ریدرا یکم به خودشون بجنبن

ینی این پارت که نه..من از پارت بعد رمزی آپ میکنم..واقعا دلمون نمیخواست که اینطوری بشه..اما ما داریم واقعا زحمت میکشیم..خود من برای این پارت چیزی حدود دو هفته وقت گذاشتم!..بی انصافیه

'این آدما'ی جینگول هم قراره یکی از بهترین فیک هایی بشه که تو عمرم خوندم!

پس بهمون حق بدین که بخوایم رمزیش کنیم

آخرین نکته..برای کمک به بچه های محک میتونین به تلفن 23540 تماس بگیرین و ازشون بخواین که بهتون یه صندوق بدن..با هزینه ارسال رایگان براتون ارساس میشه و میتونید روزانه توش پول بندازین و وقتی هم که قلکتون پر شد زنگ بزنین که بیان ببرنش و یدونه جدید بهتون بدن..من رسالت خودم رو انجام دادم..شمام به دیگران بگید تا هرکی که خواست قدم خیری برای این بچه ها برداره تا بتونن درمان شن

مجددا ماه محرم رو به همه تون تسلیت عرض میکنم

التماس دعا